HNY 2016

สวัสดีปี 2559 อย่างเป็นทางการ !

จริงๆอยากอัพตั้งแต่วันที่ 1 แล้ว 

แต่รู้สึกว่าตัวฉันเองเพิ่งได้เริ่มต้นปีใหม่จริงๆก็วันนี้...

ตั้งแต่วันที่ 1-6 ฉันก็วนเวียนตัวอยู่กับโรงพยาบาล

จนไม่ได้ทำอะไรตามที่ใจต้องการ 

อีกทั้งต้องไปอยู่ที่สวนด้วย ชีวิตฮาร์ดมาก นอนเร็วตื่นเช้าซึ่งมันไม่ใช่ฉันเลย

ปีใหม่ปีนี้เป็นปีที่ฉันจะเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆอย่างจริงจัง (รอบที่ล้าน)

มันไม่ใช่ "คำพูดโง่ๆของเด็กคนหนึ่งอีกแล้ว" 

ปีนี้ฉันจะก้าวสู่เลข 2x ฉันคิดว่าตัวเองควรโตได้แล้ว 

อีกทั้งปีนี้เป็นจุดเปลี่ยนที่ใหญ่ๆในชีวิตฉันอีกด้วย คือ...  

ย่าฉันป่วยหนัก พ่อฉันลาออกงานและย้ายไปอยู่กับย่าที่ตจว. แม่ก็ต้องไปๆมาๆระหว่าง2จังหวัด

xx;

01.01.2016

ปีใหม่ปีนี้ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับฉัน

ฉันได้มีโอกาสไปสวดมนต์ข้ามปีกับครอบครัว

ซึ่งสิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นมากกว่าทุกปี คือ ปีนี้เราไปกันครบ 4 คน

ฉันเริ่มต้นปีใหม่นี้ด้วยการใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสวน

ช่วยพ่อดูคนงานบ้าง ช่วยทำงานนิดๆหน่อยๆบ้าง

ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมองข้ามที่นี่มาตลอด...

ที่บ้านสวนของฉัน...

"หลังบ้านไกลๆจะมองเห็นภูเขา ด้านหน้าเป็นสวนผลไม้ 

ด้านขวาเป็นสวนพริกไทย ด้านซ้ายเป็นสวนแก้วมังกรกับเงาะ 

ประตูบ้านเป็นประตูบานเฟี้ยมต้องเอาไม้ขัดประตูไว้เวลาล็อค 

ก่อนบันไดขึ้นบ้านจะมีบ่อล้างเท้า และบ่อปลาบ่อใหญ่ๆ(ตอนเด็กๆฉันกับญาติชอบลงไปเล่นน้ำในบ่อนี้) 

หลังบ้านเป็นสวนพริกไทย เดินออกจากบ้านไปจะเป็นโรงเก็บปุ๋ย(ฉันชอบเข้าไปเล่นซ่อนหาในนี้) 

ถัดไปเป็นบ่อขยะสำหรับคนในบ้าน เดินเข้าป่าพริกไทยไป 200 เมตรจะเจอสวนเงาะกับมังคุด 

ถัดไปจะเป็นบ่อดิน เดินเลยบ่อดินลงไปข้างล่างจะเป็นตาน้ำที่ไหลลงมาจากเขา 

ฉันเรียกมันว่าน้ำตกหลังบ้าน พวกฉันไปเล่นน้ำที่นี่บ่อยมากๆ เย็นสบาย น้ำเยอะและก็มีแค่พวกฉัน
เท่านั้นที่ได้เล่น (เพื่อนพ่อฉันบอกว่าพ่อก็เคยพามาเล่นเหมือนกัน ผ่านมา 30-40 ปีแล้วก็ยังคิดถึงที่นี่)"

ตอนเด็กๆฉันไม่ชอบที่นี่...

เพราะที่นี่ไม่สบายเหมือนที่บ้านฉัน ฉันต้องนอนบนเตียงนอนแข็งๆ กับพัดลมตัวเล็กๆในมุ้ง

เพราะที่นี่ไม่มี internet อีกทั้งไฟยังดับนานและบ่อยมากๆเวลาพายุเข้า
เพราะที่นี่อยู่ไกลเข้ามาในป่า ไกลจากเมือง ร้านขายของ ทุกๆอย่างดูไกลไปหมด

แต่เชื่อไหม...

ทุกๆครั้งที่พ่อพามา พ่อจะปล่อยฉันกับน้องอยู่ที่นี่ 1-2 อาทิตย์ ฉันไม่อยากมา แต่ฉันก็ไม่เคยอยากกลับ

ทุกๆคนที่นี่ใจดีกับฉันมาก ทุกคนที่นี่ดูรักกันและสนิทกันมาก ดูต่างกับญาติฝั่งแม่ของฉัน

แต่ตอนนี้...

ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว สิ่งที่ฉันไม่ชอบตอนเด็กๆกลับเป็นสิ่งที่ฉันโหยหามากที่สุดในตอนนี้

ความรู้สึกตอนที่ฉันไปตอนนี้มันเหมือนกับฉันอยู่ที่บ้าน ความสะดวกสบายเข้าไปถึงอย่างรวดเร็ว

ยังดีที่ยังมีป่าไม้ มีธรรมชาติ มีวิถีชีวิตดั้งเดิมหลงเหลืออยู่บ้าง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันอยากให้เป็นเหมือนเดิม

xx;

02.01.2016

วันนี้ฉันต้องรีบตื่นแต่เช้า มาเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาลในตัวเมือง

จากบ้านมาถึงโรงพยาบาลใช้เวลา 40-50 นาทีได้

เวลาเยี่ยมมี 2 ช่วงคือ 06.00-08.00 และ 12.00-18.00 

ฉันต้องมาเยี่ยมให้ทันรอบเช้า และต้องนั่งอยู่จนหมดเวลาเยี่ยมตอนเย็น

ระหว่างนั่งรอแบบง่วงๆเบื่อๆ 

ก็มีคุณตาคนหนึ่งอายุ 67 ปีเป็นคนเวียดนาม แต่เกิดและโตที่เมืองไทย 

มาร้องเพลงสวัสดีปีใหม่และเล่านิทานให้ฟัง 

ใช่! คุณตาเป็นอาสาสมัคร คุณตามาคนเดียว คุณตาตั้งใจมาสร้างรอยยิ้ม มอบความสุขให้กับคนอื่น

และสิ่งที่คุณตาตั้งใจก็เป็นผล เพราะสิ่งคุณตาทำทำให้ฉันหายเบื่อ

ตอนเย็นฉันและน้องออกไปเดินงานกาชาดที่ตรงข้ามโรงพยาบาล

ฉันออกไปทันเห็นพระอาทิตย์ตกที่สวนสาธารณะพอดี

ฉันได้ของกินมาเยอะแยะเลย ทั้งๆที่ฉันและน้องไม่มีกระเป๋าสตางค์ มีเงินติดตัวแค่คนละ 50

ของกินที่นี่อร่อย และราคาถูกมากๆ

xx;

03.01.2016

วันนี้ฉันมาเยี่ยมย่าแต่เช้าเหมือนเดิม

วันนี้หมออนุญาตให้ย่ากลับบ้านได้แล้ว

แต่...วันนี้ฉันจะกลับบ้านแล้ว ฉันเลยไม่ได้อยู่รอพาย่ากลับบ้าน

ตลอดทางกลับ ฉันไม่เจอรถติดเลย

มีแค่บางช่วงที่โดนบีบให้เหลือเลนเดียว(ช่วงขึ้นเขา) แต่ทันทีที่ฉันลงเขามา 

ฝั่งตรงข้ามกับฉันรถติดเยอะและยาวมาก

ระยะทางประมาณ 30 กม. จากถนนสองเลนกลายเป็นสี่เลน ลองนึกภาพดูว่ารถเยอะขนาดไหน

xx;

04.01.2016

วันนี้ฉันมาเรียนวันแรกหลังจากหยุดยาวช่วงปีใหม่

ซึ่งหยุดยาวนี้ยาวเกือบเท่าปิดเทอมของฉันเลย 55

ฉันมาเรียนด้วยความรู้สึกปวดหัวนิดๆโดยไม่รู้สาเหตุ ยิ่งเรียนนานขึ้นเท่าไรฉันยิ่งปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าบทเรียนมันยากนะ แต่มันเป็นเพราะสภาพแวดล้อม

ฉันกลับบ้านมาด้วยสภาพที่แย่พอควร

ชนิดที่เดินเข้าบ้านมาแล้วพ่อทักว่าไม่สบายหรอ

เมื่อมื้อเย็นมาถึง ฉันไม่สามารถกินอะไรได้แม้แต่น้ำ 

ฉันอาเจียนออกมาหมดทุกอย่าง หมอเลยให้แอดมิท :(

xx;

05-06.01.2016

2 วันนี้ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาลแบบเปื่อยๆ

สภาพฉันมันแย่มาก ไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้น ฉันจึงทำได้แค่นอนกับนอน

ในที่สุดบ่ายวันที่ 6 หมอก็ยอมให้ฉันกลับบ้านได้แล้ว ฉันเลยแวะไปสวัสดีปีใหม่ยายด้วยสักหน่อย

xx;

07.01.2016

วันนี้ฉันกลับมาเรียนตามปกติแล้ว

ทุกอย่างดูเหมือนจะดี แต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร

แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น

#getwellsoon

Tira Chsrpp.